محکمه ی عشق

دردی است به جان من نامش غم تنهایی

دارم به سرم شوری از عشق و ز شیدایی

درمان همه دردم هستی و نمی دانی

شاید که بمیرم من امروز نه فردایی

شد آتش عشق ما از جور تو خاکستر

گفتی چو حقیقت را حل گشت معمایی

در محکمه ی عشقت حکم دل رسوایم

رنج و غم هجران شد در محبس تنهایی

شرح غم هجرانت گفتم به همه عالم

گفتند تحمل کن گفتند که می آیی

((منصور)) به عشق تو صبری بنمود اما

این غوره ی عشق ما آخر نشد حلوایی