شعر دل

چون کلام آخرت هرم نگاهت سرد بود

درد عشقت را ز هر سوئی که خواندم درد بود

بعد هجرت گشت موهایم چو دندانم سپید

همچو فصل آشنایی چهره ی من زرد بود

ششدر عشقت به رویم بستی و دانسته ام

بازی عشفت بسی دشوار تر از نرد بود

خوانده بودم از نگاه سرد و بی روح تو من

کاین دلم درکوی عشقت چون سگی ولگرد بود

توبه کرد از عاشقی((منصور)) و دیگر دم نزد

چون که این قصه همیشه آخرش پر درد بود