واپسین رشته ی عشق

بسته بودم دل و عهدی که تو خود هر دو شکستی

واپسین رشته ی عشقت ز دل من بگسستی

قصـدت ار بود غروبی دل من ترک نمــایی

پس چرا همچو طلوعی به دلم نیک نشستی

کیش و آیین و مرامم همه در راه تو دادم

چون ره عقل و دلم را تو ز هر سوی ببستی

شاید این بود خطای دل دیوانه ام آخر

عاشقت گشت وندانست تو درفکرچه هستی

همچو ((منصور)) سرم گر برود بر سر داری

در دلم باقی و جاوید تو از روز الستی