سراب عشق

در دیار غربتی تنهای تنها مانده ام

چون شده گم خانه ام بی مسکن و جا مانده ام

دست و پایم بود عقل و دل همی در راه عشق

باختم عقل و دلم بی دست و بی پا مانده ام

روزگاری با تو ما گشتیم و سرخوش از وصال

رفتی و با هجر تو هم بی من و ما، مانده ام

با سراب عشق تو سیراب گشتم لیک حیف

محو شد از دیده ام بی آب و دریا مانده ام

جان ((منصور)) از تب عشق تو می سوزد هنوز

سالها رفته است و من غرق تمنا مانده ام